شکیلا عظیمی- دانش‌جو
در این اواخر، حکومت سرپرست طالبان اقداماتی را برای محدودسازی زنان و دختران افغانستان انجام داده است. یکی از این اقدامات، صدور فرمانی است که دختران را از رفتن به دانشگاه‌ها منع می‌کند و در یک اقدام دیگر، زنان را از کار کردن در موسسات غیردولتی داخلی و خارجی منع کرده است.
در کنار این دو اقدام اخیر، طالبان پس از گرفتن قدرت در افغانستان، مکاتب دخترانه را مسدود کرد و در عین حال، محدودیت‌های دیگری را نیز بر زنان وضع نمود و سیاستی اتخاذ گردید که زنان را به طور کلی خانه‌نشین کرد؛ در حالی‌که تعداد زیادی از زنان سرپرست خانواده‌های‌شان هستند و در چرخه اقتصاد خانواده‌ها را فعال نگه‌میداشت.
با این حال، باید دانست که بدون مشارکت زنان، فقر و گرسنگی از بین نرفته و توسعه پایدار تحقق پیدا نمی‌کند. در عین حال، سرمایه‌گذاری برای آموزش دختران از عوامل موثر برای دست‌یابی به توسعه می‌باشد. میزان مشارکت زنان در دانشگاه‌ها که بهترین مراکز پیشرفت و تربیت متخصصان است، نشانه‌ای از توسعه هر کشور محسوب می‌شود.
زنان تحصیل‌کرده، نقش‌های اجتماعی و فرهنگی موثرتری ایفا می‌کنند که این مشارکت فعال باعث روند توسعه پایدار کشور می‌شود؛ از طرفی، بالا رفتن سطح تحصیلات زنان نیز موجب گسترش مشارکت آنان در فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی می‌شود. همچنین افزایش تحصیلات سبب بالا رفتن سن ازدواج، کاهش موالید، کوچک شدن خانواده، ارتقای سطح زندگی و تغییر نگرش جامعه نسبت به حضور زنان در بازار کار می‌شود.
در این راستا، باید موانع از سد راه تحکیم روابط مردم و حکومت برداشته شود، هرجامعه‌ای نیازمند دولت است و ما از دولتی سخن می‌زنیم که به خواست مردم توجه کند و مبتنی بر رضایت عامه‌ی مردم باشد. مردم نفس نظام را پذیرفته‌اند؛ اما مخالف رفتار و عمل‌کرد طالبان هستند. مردم دولتی را می‌خواهند به روند اصلاحات معتقد باشد. فرزندان‌شان حق تحصیل، حق کار و حق آزادی بیان و آزادی انتخاب را داشته باشند، حالا در راس این دولت طالبان باشد یا غیر طالبان.
در حکومت پیشین، من از دولت مقتدر سخن می‌زدم، نه از افراد حکومتی. می‌گفتم که نظام جمهوری باید به عنوان یک دولت قوی ظاهر شود و در این راستا نقش مردم حیاتی بود که متاسفانه هرگز چنین چیزی اتفاق نیفتاد. حالا اگر طالبان مثل جمهوریت، خلاف خواست مردم عمل کند، شفافیت در رفتار و عمل‌کرد آن‌ها نباشد، طبیعی است که میزان نارضایتی افزایش می‌یابد.
از حکومت نخست طالبان ۳۰ سال می‌گذرد و در این مدت نسل جدیدی ظهور کرده است، نسل امروز، نسل علم و دانش و تکنالوژی است. این نسل هرگز از خشونت‌پروری و منازعه طرف‌داری نمی‌کند و نیاز است که طالبان مطابق نیازها و معیارهای امروز، خواسته و نظریات مردم را در نظر بگیرد و در عین حال، نسل امروز را به عنوان یک بازی توان‌مند مدنظر قرار دهد.
امارت اسلامی به هیچ صورت نمی‌تواند که برای همیشه درب دانشگاه‌ها و مراکز آمزشی را ببندد، زنان و دختران را از کارکردن ممنوع کند، این اصلا ممکن نیست.
حاکمان فعلی باید بدانند که هیچ کشوری بدون تعلیم، بدون تحصیل و بدون حضور زنان در عرصه‌های مختلف جامعه به ترقی، پیشرفت و سعادت دست نمی‌یابد.
