پیکار زنان و دختران علیه طالبان؛ زندگی تحت حاکمیت فعلی سخت شده است

بیان‌نیوز

گزارشگر: انیسه صفدری

اخیرا، گروهی از زنان و دختران در کابل، پیکاری را تحت عنوان«عدالت برای زنان، عدالت برای افغانستان» علیه اعمال سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ی طالبان در شبکه‌اجتماعی راه‌اندازی کرده‌اند.

پس از استقرار طالبان در کابل در یازده ماه گذشته، محدودیت‌های شدیدی بر زنان و دختران وضع شد؛ فعالیت‌های مدنی و دادخواهی‌های زنان و از رفتن به وظایف‌شان در ادارات دولتی  به گونه‌ی رسمی منع شدند و علاوه براین، ممنوعیت آموزش بر دختران بالاتر از صنف ششم نیز وضع شده است.

با این حال، در ده ماه گذشته گروه‌های مختلفی از زنان و دختران مبارزات مدنی را برای دسترسی به حقوق اساسی‌شان راه‌اندازی کرده‌اند؛ اما تاحالا تاثیر چندانی نداشته و حکومت کنونی طالبان همچنان به اعمال سیاست‌های سخت‌گیرانه ادامه می‌دهد.

شماری از زنان معترض در کابل در مصاحبه‌ای با بیان‌نیوز می‌گویند که هدف از راه‌اندازی این پیکار تامین حقوق انسانی‌شان است؛ زیرا تعلیم، تحصیل، اشتغال‌زایی، فعالیت‌های اجتماعی و مشارکت سیاسی حق اساسی زنان و دختران هستند.

صابره اکبری، فعال حقوق زن از زندگی ده ماهه‌ی تحت حاکمیت طالبان بیان می‌کند که در این مدت، او انبوهی از چالش‌ها را فرا روی زنان و دختران افغانستان دیده است.

به گفته‌ی او، در ده ماه گذشته اختطاف، کشتن، زندانی، اعترافات اجباری، حذف از اجتماع و سیاست، محرومیت از مکاتب، ازدواج اجباری، بیشتر شدن خشونت‌های خانوادگی، برکناری از ادارات دولتی و سایر موارد دیگری را زنان و دختران این کشور تجربه کرده‌اند.

این فعال حقوق زن همچنان خاطرنشان ساخت که با وجود این چالش‌ها، اما زنان و دختران به محدودیت‌های طالبان تن نداده و به دادخواهی‌های‌شان ادامه خواهند داد.

او می‌گوید که با وجود تشدید اعتراضات زنان و دختران و قبول خطرات برای بلند کردن صدای‌شان، اما جامعه‌ی بین‌المللی توجه لازم را نداشته و تمامی حمایت‌های جهان فقط در حد صدور اعلامیه بوده است؛ در حالی‌که انتظار می‌رفت جهان اقدامات قاطع‌تری را روی دست می‌گرفت و می‌توانست که بر طالبان فشار وارد کند.

صابره اکبری با بیان این‌که زنان و دختران تامین‌کننده نیازهای اقتصادی خانواده‌های‌شان هستند، از جامعه‌ی جهانی خواست که دیگر صدور اعلامیه‌ را توقف و سکوت را بکشند و حالا زمان آن است تا گام‌های عملی را برای تطبیق تعهدات‌شان در قبال زنان افغانستان روی دست گیرد.

از سوی هم، معصومه عبداللهی، یکی دیگری از فعالان حقوق زن می‌گوید که او در بیست سال گذشته، با خم‌وپیچ‌های زیادی توانسته بود که جایگاهی را در اجتماع و میان مردم پیدا کند؛ اما با آمدن طالبان، از ساختارهای جامعه حذف و اکنون خانه‌نشین شده است.

او گفت که با آمدن طالبان، اکثر نهادهای حمایت‌کننده‌ی زنان و دختران در افغانستان به‌خصوص کمیسیون مستقل حقوق بشر و وزارت امور زنان از بین برده شد و این چالش، خشونت‌های خانوادگی، قتل‌های مشکوک، آزار و اذیت دختران را به شکل بی‌سابقه‌ای بلند برد.

به بیان خانم عبداللهی، در شرایط کنونی افغانستان از سوی جامعه‌ی بین‌المللی در محراق فراموشی سپرده شده، امریکا و متحدانش با شعارهای ننگنین و وعده‌های میان‌تهی حقوق بشری، این کشور را به دست طالبان سپردند؛ در حالی‌که آگاه بودند و می‌دانستند که حاکم فعلی سرسازش با زنان و دختران ندارند و این شعارهای پوچ، زنان را بار دیگر در تاریکی قرار دادند.

این فعال حقوق زن در صحبت‌هایش خاطرنشان ساخت که هرچند جنبش‌های خودجوش زنان و دختران گفت‌وگوهایی را با نمایندگان ویژه‌ی امریکا برای افغانستان داشتند؛ ولی هیچ‌نتیجه مثمر را در پی نداشت و این نشان می‌دهد که سازمان ملل‌متحد، ایالات متحده و اتحادیه اروپا این قشر آسیب‌دیده‌ی افغانستان را رها کرده‌اند.

فاطمه اعتمادی زن معترض دیگری در کابل، نگرانی‌های مشابه دارد.

او می‌گوید:«روزهای سخت زندگی را در مقابل چشمان‌مان می‌بینیم، درحال حاضر کوچک‌ترین امید را هم نداریم، حتا جرات پدران و برادران مان هم سلب شده، از هر طرف دیکته می‌شویم، وقتی‌که بیرون می‌روی مواظب چادرت باش که وگرنه نیروهای طالبان زندانی یا می‌کشند.»

او در خلاصه‌ی حرفایش صریح بیان می‌کند که اختیار رفتار، حرکات و حتا اختیار کلمات هم از ما گرفته شده است و این احساس را می‌توان درک کرد که زنان و دختران خودشان را مردگان متحرک بیش نمی‌دانند.