بیان‌نیوز
✍️عادله نظری داکتر و فعال اجتماعی
تا دو روز دیگر روز جهانی زنان فرا می‌رسد، روزی‌که مهم و اساسی برای ما شمرده می‌شود. از این روز، در اکثر کشورهای جهان به گرمی یادبود می‌شود و این روز به یک امر طبیعی مهم پنداشته نشده بلکه طی یک فرایند طولانی و در نتیجه‌ی مبارزات زنان جهت دسترسی به حقوق اساسی‌شان به‌دست آمده و به‌رسمیت شناخته شده است.
چرا هشتم مارچ؟
لازم است که کوتاه و مختصر در این مورد وضاحت داده شود: نخستین‌بار در هشتم مارچ سال ۱۸۷۵ زنان کارمند کارخانه‌جات نساجی در نیویارک ایالات متحده برای بهبود وضعیت کاری و دسترسی به حق‌شان اعتراض گسترده‌ای را برپا کردند و این اعتراض با رفتار خشونت‌آمیز نیروهای پولیس موجه شد و به شدت سرکوب شدند. این امر،
اولین جرقه‌ی برای ایجاد همبستگی میان زنان در سراسر جهان بود و پیامد آن به سایر کشورهای جهان توسعه یافت.
با تداوم این اعتراضات و سرانجام در سال ۱۹۰۹ میلادی، زنان امریکا موفق شدند که هشتم مارچ را به عنوان روز ملی زنان این کشور ثبت نمایند و یک سال بعد از آن در کنگره‌ی بین‌المللی سوسیالیست‌ها در شهر کپنهاگن دانمارک، هشت مارچ به عنوان روز بین‌المللی مبارزات زنان مورد تصویب قرار گرفت.
و اما این روز در افغانستان
طی بیست سال گذشته، از روز جهانی زن در افغانستان به گونه‌ای کاذب و نمادین تجلیل می‌شد. هرچند حضور زنان و دختران در لایه‌های مختلف جامعه دیده می‌شد، آن‌چه نیاز بود که براساس حقوق‌شان، در سطوح رهبری و تصمیم‌گیری حضور داشته باشند، چنین چیزی وجود نداشت.
البته قابل یادآوری است که هرگز یک همبستگی اساسی میان زنان در افغانستان شکل نگرفت که بتوانند یک حرکت هدف‌مند و بنیادی را در جهت برابری با مردان راه‌اندازی کنند؛ همه‌چیز پروژه‌ای بود، سازمان‌ها و نهادهای مختلف با سواستفاده از نام زنان، به نان و نوایی رسیدند.
با این حال، بازهم دست و بال زنان و دختران تا حدودی باز بود و حداقل از آدرس‌های رسمی(آموزش و پرورش، تحصیل و کار) می‌توانستند به حقوق حداقلی‌شان دسترسی داشته باشند.
اکنون افغانستان، افغانستانی سه سال پیش نیست. تحولات عظیمی در این جغرافیا رخ داده است. تحولی‌که سایه‌ی تاریک بر زنان و دختران افگنده است.
ما به ۳۰ سال پیش برگشتیم. دیگر نه حق کار داریم، نه حق آموزش و نه حق آزادی انتخاب. حکومت فعلی کابل در فرمان‌های متعددی زنان را محکوم به خانه‌نشینی کرده و از سطوح مختلف جامعه حذف کرده‌اند.
افغانستان نخستین کشوری در جهان است که زنان و دخترانش از همه‌ی ارزش‌ها محروم شده است؛ در هیچ جای جهان دیده نمی‌شود که زنان از حق تحصیل و تعلیم و کار محروم شده باشند.
دخترانی‌که آرزوی پیشرفت و توسعه در کشورشان را دارند، دیگر هیچ‌کاری نمی‌توانند، زنانی‌که با تحصیل و دانش، به اشتغال‌زایی و و تخصص رسیده بودند و سرپرستی خانواده‌شان را می‌کردند، در شرایط امروز بی‌سرنوشت شده‌اند.
در حال حاضر فقط یک راه حل برای بهبود زنان و دختران باقی مانده است و آن انسجام و همبستگی است. زنان هرچند انتظاراتی از جامعه‌ی بین‌المللی برای حمایت موثر داشتند، اما جامعه‌ی بین‌المللی حمایت آنچنانی را در این عرصه انجام ندادند و بنابراین، دختران و زنان در یک همبستگی کامل می‌توانند برای دفاع از حق‌شان مبارزه منطقی و مسالمت‌آمیز داشته باشند.
