بیان‌نیوز
سکینه رضایی
نظام جمهوری با تمام کاستی‌ها و خیانت‌های بزرگانش، اما یک ویژگی حیاتی داشت، این‌که میدان فراگیری علم و تحصیل برای زنان و دختران افغانستان فراخ بود؛ در هر فصل نیروهای اکادمیک و متخصص خصوصا دختران در جامعه جوان افغانستان تولید می‌شد.
قبل از بیست سال گذشته، آمار بی‌سوادی در میان مردم افغانستان فوق‌العاده زیاد بود، خانواده‌های ارزشی برای سواد قایل نبودند، تا این‌که فرهنگ آموزش مروج و زمینه‌ی آموزش برای زن و مرد افغان مساعد شد و اندکی نگذشت که اکثر خانواده‌های افغانستان طعم سواد را چشیدند و بی‌نهایت تلاش ورزیدند تا فرزندان‌شان وارد مکتب و دانشگاه شوند، چون به این نتیجه رسیدند که جامعه‌ی آگاه، کشور را به توسعه و پیشرفت، سمت‌وسو می‌دهد.
می‌خواهم این موضوع را به مخاطبان بیان کنم و خصوصا حکومت سرپرست کابل؛ به سختی مکتب را به پایان رساندم. آسان نبود، در هر خانواده‌ای می‌داند که آموزش ارتباط با وضعیت اقتصادی خانواده‌ها دارد. وقتی مکتب می‌رفتم، یک هزینه‌ای حتا با سقف کم‌تر به خانواده‌ام تحمیل می‌شد، اما خانواده‌ام با قبول همه‌ی این‌ها حمایت کرد.
با حمایت خانواده، مضامین مکتب را به درستی خواندم و سرانجام با اشتراک در آزمون کانکور، وارد دانشکده‌ی ژورنالیزم دانشگاه کابل شدم و این محصول حمایت‌های خانواده‌ام بود و هیچ‌کسی نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد، حقیقات این نمونه‌ی از تمامی خانواده‌های افغانستان است که حامی فرزندان و خصوصا دختران‌شان در حوزه فراگیری علم و دانش هستند.
ورود من به دانشگاه، آخرین روزهای سقوط کابل بود و دیری نپایید که امارت اسلامی حاکم شد. هرچند، من و دوستانم استرس محدودیت‌ها را داشتیم، اما هرگز تصور نمی‌کردیم که دانشگاه مسدود شود. عدم تصور ما براین بود که در زمان مذاکرات دوحه، نمایندگان امارت اسلامی وعده کرده بودند که مخالف تعلیم و تحصیل دختران نیستند، اما دیری نپایید که این وعده شکست، زنان و دختران مطلقا خانه‌نشین شدند.
شرایط با گذشت هر سال متفاوت می‌شود، دنیای امروز دنیای مدرنیته شده، همه‌چیز به علم بستگی دارد، زمام‌دارانی‌که محدودیت‌های آموزشی برای مردمش وضع کند، هرگز به سعادت و خوش‌بختی دست پیدا نمی‌کند. البته یادآوری این موضوع اهمیتی ندارد، بیشتر از من، حتا زمام‌داران به ارزش و اهمیت آن پی‌برده‌اند، اما این‌که نیمی از جامعه‌ی افغانستان از آموزش منع و خانه‌نشین کرده، در تعجب قرار دارم.
افزون براین، جهان یک صدا از آموزش و تحصیل زنان و دختران افغانستان حمایت می‌کند. این حمایت‌ها شامل کشورهای اروپایی و غربی نمی‌شود، تمامی کشورهای اسلامی نیز از محدودیت‌های امارت اسلامی انتقاد کرده و آن را خلاف آموزه‌های اسلامی عنوان کرده‌اند.
در این مدت بارها شنیده‌ایم که در هیچ جای جهان وجود ندارد که دختران و زنانش از آموزش و تحصیل محروم شوند، این‌که دقیقا چه توجیهی برای این اعمال این محدودیت‌ها است، به درستی فهمیده نمی‌شود. حتا سران امارت اسلامی هم اعلام کرده‌اند که خلاف آموزش دختران نیستند، اما چه دلیل وجود دارد که پس از دو سال درب مکاتب و آموزشگاه‌ها همچنان مسدود باقی بماند.
هرچند، طی نزدیک به دو سال گذشته، نظام آموزشی افغانستان آسیب‌های وافر دید، اما هنوز دیر نشده است؛ معتقدم که حکومت سرپرست کابل در حق دختران افغانستان لطف کند و هرچه سریع‌تر اقدام به بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها کند، این‌گونه وطن جان دوباره خواهد گرفت، از مهاجرت‌ها جلوگیری و انگیزه‌ها در میان مردم دوباره زنده خواهد شد.
