بیان‌نیوز
سیدمهدی حسینی – رویداد هرات فاجعه‌بار و به‌شدت غم‌انگیز است. عملیات جست‌وجو برای بیرون کشیدن افراد از زیر آوار از دیروز بدین‌سو ادامه دارد، اما واقعیت این است که امکانات اندک و رسیدگی به این فاجعه در شرایط کنونی دشوار به نظر می‌رسد.
مسوولان محلی، ابتدا قربانیان این زمین‌لرزه را ۱۵ نفر اعلام کردند، اما امروز این رقم به ۴۰۰ نفر قربانی افزایش یافته و احتمال بلند رفتن آن نیز وجود دارد.
جمعیت هلال احمر افغانی، امروز یک‌شنبه(۱۶ میزان) ۴۰۰ قربانی را تایید کرده و همچنان گفته که صدها نفر دیگر زخمی و تحت مراقبت‌های صحی قرار دارند.
مرکز این زمین‌لرزه در ولسوالی زنده‌جان ولایت هرات بود و این زمین‌لرزه ولسوالی‌های همجوار آن را نیز به شدت آسیب رسانده که گفته می‌شود که حدود ۱۵ روستا به‌طور کامل تخریب شده است. این ولسوالی و ولسوالی‌های همجوار آن در واقع از مرکز هرات فاصله دارند و به همین خاطر، امکانات محلی برای رسیدگی به قربانیان این رویداد کافی نیست و هنوز هم مشخص نیست که چه تعدادی از مردم هنوزهم زیر آوار هستند.
رویداد هرات هرچند غم انگیز است، اما جلوه‌های از احساسات جمعی، غم‌شریکی و ابراز همدردی نشان از پیوندهای عمیق و پایدار در این کشور است، اما واقعیت این است که بروز این احساسات در شبکه‌های اجتماعی درد فاجعه را کم نمی‌کند، قربانیان و آسیب‌دیدگان این رویداد در غرب افغانستان نیاز به همکاری‌های عملی دارند تا از تلفات بیشتری جلوگیری گردد.
از دو منظر می‌توان گفت که رسیدگی‌های بشردوستانه به قربانیان زمین‌لرزه‌ی هرات کافی نبوده و عمق این فاجعه حداقل دست کم گرفته شده است.
در بعُد بین‌المللی، نگارنده این متن معتقد است و شاید هم به واقعیت نزدیک باشد، این‌که گروهی یا سازمانی، فاجعه و درد هرات را احساس نمی‌کند، هرچه طی دو روز گذشته انجام شده، صرفا اشک تمساح است، مثلا سازمان ملل‌متحد!
دفتر معاونت سازمان ملل‌متحد در افغانستان(یوناما) امروز اعلام کرده که تیم‌هایی را در ساحات رویداد اعزام کرده تا محاسبه کنند و نیز مقدار خیمه به آسیب‌دیدگان تدارک دیده است؛ در حالی‌که این سازمان می‌تواند با توجه به نیازمندی‌ها، اقدامات موثرتر و عملی‌تری را انجام دهد.
سایر سازمان‌های بین‌المللی بشردوستانه هم از دو روز بدین‌سو، امدادرسانی نکرده و یا هم پیش از رویداد، بنابر محدودیت‌ها طی یک سال اخیر از فعالیت بازمانده‌اند.
در بعد داخلی، امارت اسلامی هم توان و قدرت امدادرسانی را ندارد، حکومت کنونی می‌خواهد که به موقع کمک‌ها انجام شود و آسیب‌دیدگان از خدمات بهره‌مند شوند؛ اما واقعیت این است که امارت اسلامی به تنهایی نمی‌تواند کمک‌رسانی کند و درحال حاضر هم، مقبولیت بین‌المللی ندارد که بتواند کمک‌های بین‌المللی بشردوستانه را هرچه سریع‌تر جلب کند.
عدم تمایل به تشدید کمک‌های بشردوستانه، ریشه‌ی آن به حکومت سرپرست کابل برمی‌گردد و این نشان می‌دهد که بنابر مسایل حقوق بشری و به‌خصوص در حوزه زنان و دختران، افغانستان بیش از حد منزوی شده است.
