بیان‌نیوز
سیدمهدی حسینی: محدودیت‌های شدید اجتماعی بر زنان و دختران، از مهم‌ترین تحولات تغییر نظام سیاسی در افغانستان بود که پس از پانزدهم اگست سال ۲۰۲۱ میلادی رقم خورد.
امارت اسلامی در روزهای نخست حاکمیت، فرامین متعددی را در امر محدودسازی زنان و دختران افغانستان به‌ویژه منع آموزش دختران، منع کار زنان، تردد آزادانه‌ی آن‌ها و همین‌طور موارد دیگری از محدودیت‌های اجتماعی را صادر کرد که این فرامین، زنان و دختران افغانستان را بار دیگر به عقب راند و آینده‌ی تاریک و مبهمی را برای نیمی از جامعه‌ی این کشور فراهم نمود.
اقدامات محدودکننده‌ی امارت اسلامی، باعث شد که خانواده‌‌های افغان برای جست‌وجوی آینده‌ی روشن برای فرزندان و به‌خصوص دختران‌شان دست به مهاجرت‌های ناخواسته بزنند و بیشتر این خانواده‌ها راهی کشورهای ایران و پاکستان شدند.
این محدودیت‌ها، استعدادها و افراد نخبه‌ای را که زمانی برای افغانستان افتخار آفریدند، بیشتر آسیب‌پذیر کرد و راه مهاجرت را برای آن‌ها بیشتر از همه، هموار کرد.
نرگس اخلاقی، تنها مدال‌آور زنان که در سال ۲۰۱۳ میلادی، پرچم سه رنگ افغانستان را در مسابقات بین‌المللی کوریای جنوبی به اهتزاز درآورده بود، حالا در پاکستان است و با سختی‌ها و دشواری‌های زندگی پناهجویی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
بانو اخلاقی، فعالیت‌های ورزشی خود را در رشته‌ی موی تای بعد از سال ۲۰۱۰ میلادی در شهر کابل آغاز کرد و تلاش‌هایی‌که داشت، توانست در سال ۲۰۱۳ میلادی در مسابقات بین‌المللی کوریای جنوب اشتراک و با کسب مدال، پرچم سه رنگ افغانستان را به اهتزاز درآورد.
نرگس با کسب مدال، اولین بانوی مدال‌آور افغانستان مبدل شده بود و پس از کسب این افتخار، فعالیت‌های ورزشی خود را در کابل گسترش داد و باشگاه ورزشی را برای آموزش دختران و پسران جوان زیر ۲۰ سال در رشته‌ی موی تای، تاسیس کرد.
او در کنار ایجاد باشگاه ورزشی‌که ایجاد کرده بود، هم‌زمان رییس کمیته بانوان و مربی تیم ملی موی تای نیز بود که نخستین موفقیت را به عنوان اولین بانوی داور بین‌المللی برای افغانستان کسب کرد و در عین حال، مدرک خود را در رشته‌ی موی تای از کشور تایلند نیز به دست آورده است.
نرگس با وجود افتخارات و زحمات ورزشی، اما تحولات نظام سیاسی در افغانستان به یک بارگی، زندگی او را متحول و متاثر ساخت و او ناگزیر شد که به‌خاطر تداوم فعالیت‌ها و تحقق آرزوهایش دست به مهاجرت بزند و سرانجام دو سال پیش، روانه‌ی پاکستان شد.
این مدال‌آور افغانستان که تجربه تلخ مهاجرت را نچشیده است، ابتدای آوارگی‌اش به پاکستان با مشکلات روحی و روانی مواجه می‌شود و جهت عبور از این وضعیت روحی و روانی، بار دیگر با امکانات ابتدایی که دارد، مصمم می‌شود که فعالیت‌های ورزشی‌اش را در موسسه امدادی افغانستان در رشته‌های فتنس و موی تای، در کشور میزبان از سر بگیرد و برای همین، دختران و پسران زیر ۲۰ سال که علاقه‌مند رشته ورزشی هستند، را تحت پوشش تمرینات ورزشی قرار می‌دهد.
با این حال، نرگس اخلاقی می‌گوید که با از سرگیری فعالیت‌های ورزشی در پاکستان می‌خواهد که از یک‌سو کمکی برای گذراندن زندگی روزه‌اش کند و از سوی دیگر به لحاظ روحی و روانی به سایر دختران پناهجو همکاری نماید.
فعالیت‌های ورزشی نرگس که تازه سروسامان گرفته؛ اما بخت با او یاری نمی‌کند و دولت پاکستان تصمیم گرفته تا پناهجویان افغان را اخراج کند که این امر، به نگرانی‌های نرگس و خانواده‌اش افزوده است.
نرگس و سایر پناهجویان افغان هرگز تصمیم ندارند که به افغانستان برگردند، زیرا تمامی دریچه‌های موفقیت و آینده‌ی روشن برای زنان و دختران این کشور بسته شده و همه خانه‌نشین شده‌اند.
وی می‌گوید: از جمله کسانی بوده که با تغییر نظام سیاسی و اعمال محدودیت‌های اجتماعی، ناگزیر شده که به پاکستان مهاجرت کند، اما وضعیت جاری در پاکستان، بیشتر از گذشته احساس بی‌سرنوشتی می‌کند.
این مدال‌آور زن افغانستان با این‌که خود درحالت مناسب زندگی در پاکستان قرار ندارد، رابطه‌ی خود را با شاگردان ورزشکار دختر در افغانستان همچنان حفظ کرده و از آن‌ها احوال‌گیری می‌کند.
به گفته‌ی نرگس، ورزشکاران دختر در افغانستان هنوزهم ادامه‌ی فعالیت‌های ورزشی‌شان را در حد رویا می‌بینند، اما محدودیت‌هایی که وجود دارد، زندگی برای آن‌ها با گذشت هر روز دشوارتر می‌شود و محدودیت‌های جاری باعث شده که آن‌ها در جست‌وجو پناهجویی باشند.
امارت اسلامی پس از تسلط بر افغانستان، مکاتب را بر روی دختران دانش‌آموز بالاتر از صنف ششم مسدود کرد و نیز، زنان را از کار کردن در ادارات داخلی و خارجی ممنوع نمود.
مقام‌های امارت اسلامی همواره گفته‌اند که نظام کنونی کابل مخالف آموزش دختران نیستند، اما تا ایجاد فضای امن برای دختران، مکاتب همچنان مسدود خواهند ماند و مشخص نیست که این محدودیت تا چه زمانی ادامه پیدا می‌کند.
