نشست دوحه و فراموشی آموزش دختران افغانستان؛ خانواده‌ها: ممنوعیت آموزش لغو شود
سیدمهدی حسینی
بیان‌نیوز – در آستانه‌ی برگزاری نشست دوحه دوم و نیز با ادامه‌ی ممنوعیت آموزش دختران از سوی طالبان، شماری از اعضای خانواده‌ها از مقام‌های حکومت کنونی می‌خواهند که با لغو ممنوعیت آموزش دختران، در تولید آگاهی، رفاه و آسایش افغانستان کمک کنند.
ظاهرا ممنوعیت آموزش و تحصیل دختران در افغانستان به درازا کشیده می‌شود و مشخص نیست که دروازه‌های مکاتب چه زمانی گشوده می‌شوند.
هرچند طالبان مدعی هستند که مخالف آموزش دختران نیستند، اما بیشتر از دو سال می‌شود که مراکز آموزشی، تعلیمی و تحصیلی بر روی دختران مسدود است و این چالش، وضعیت روحی و روانی دختران را به‌شدت آسیب‌پذیر کرده است.
هم‌زمان با ادامه‌ی این چالش، قرار است که نشست دوحه دوم به میزبانی سازمان ملل‌متحد برگزار شود، نشستی‌که راه تعامل افغانستان جدید با جهان را مشخص می‌کند؛ آن‌چه قابل نگرانی پنداشته می‌شود، این است که مساله آموزش دختران در اولویت نیست.
فاطمه حیدری، دانش‌آموزی است که در سال جاری از ادامه‌ی آموزش در مکتب‌اش باز ماند و او صنف ششم را با نمرات فوق‌العاده به پایان رسید، اما این‌که دیگر به مکتب باز نمی‌گردد، نسبت به آینده‌ی خود نگران است.
فاطمه معتقد است که هیچ کشور و هیچ جامعه‌ای بدون آموزش دختران به پیشرفت و توسعه دست نمی‌یابد و اگر شرایط آموزشی برای دختران به همین شکل ادامه یابد، آینده‌ی افغانستان همچنان وابسته و متکی به کمک‌های بیرونی خواهد بود.
او با بیان این‌که دختران تحت هر اصول و شرایطی به محیط آموزشی حضور خواهند یافت، از طالبان خواست که بیشتر از این باعث ناامیدی دختران نشوند و اجازه دهند تا مکاتب بر روی دختران باز شود.
در همین حال، شماری از بزرگان خانواده‌ها می‌گویند که تداوم ممنوعیت آموزشی، تاثیر منفی بر روحیه دختران گذاشته و مشکلاتی را برای خانواده‌ها خلق کرده است.
آرزو اکبری که مادر دو دختر است، به بیان‌نیوز افزود که سال‌های زیادی به‌خاطر آموزش دخترانش مشکلات اقتصادی را متقبل شده تا دخترانش به صنف پنجم و هفتم مکتب برساند، اما با ورود طالبان، دروازه‌ی مکاتب و آموزشگاه‌ها مسدود شد.
خانم اکبری گفت: «دختران به یک باره از درس‌های‌شان باز ماندند و روزانه به‌جای این که مشغول درس باشند، فقط می‌خوابند و این وضعیت تاثیر بدی گذاشته است. دخترانم می‌گویند که تنها امید ما درس خواندن بود که آینده‌ی خود را با آموزش بسازیم و فرد مفید برای جامعه شویم، اما طالبان نگذاشتند که به این هدف نزدیک شویم.»
وی در ادامه تاکید ورزید که جامعه‌ی بی‌سواد، کشور را همچنان در مسیر اقتصاد ضعیف قرار می‌دهد و یا در حالتی قرار می‌دهد که صرفا مصرف‌کننده باشد و با این وضعیت، افغانستان نمی‌تواند در عرصه‌ی اقتصادی و آموزشی با کشورهای منطقه و جهان رقابت داشته باشد.
از سوی هم اسدالله موسوی(نام مستعار) پدر خانواده‌ای در ولایت بلخ است که دو دخترش(از مکتب و دانشگاه) باز مانده است. او امیدوار بود که با توقف کوتاه در محیط آموزشی دختران و با وضع تغییرات، ممکن است دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها باز شود؛ اما این انتظار او تحقق نیافت.
موسوی به‌خاطر ادامه‌ی آموزش، یکی از دخترانش را با تعدادی از اعضای خانواده‌اش به کابل فرستاد تا بتواند حداقل یکی از دخترانش در صورت ممکن در یکی از مراکز آموزشی، به فراگیری آموزش ادامه دهد.
این پدر خانواده می‌گوید که به تازگی دخترش در یکی از مراکز آموزشی غرب کابل شامل شده بود که گزارش‌های بازداشت دختران در شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت و این شایعات باعث شد که دخترش بار دیگر از آموزش باز بماند.
با این حال، گزارش‌های متعددی از سوی رسانه‌ها منتشر شده که ادامه‌ی ممنوعیت آموزش، مشکلات شدیدی را به خانواده‌ها از قبیل مهاجرت، ازدواج زودهنگام و سایر مشکلات دیگر به وجود آورده است.
با وجود فشارهای ملی و بین‌المللی، اما حکومت سرپرست طالبان حاضر نشده است که دروازه‌های مکاتب را بر روی دختران باز کند.
