بیان‌نیوز – این پرسش «ملک ستیز» است که در پلتفرم ایکس(تویتر سابق) همه‌گانی کرده و به آن پاسخ داده است.
به باور من نشست دوحه به سه دلیل مهم نیست:
نخست این‌که اجندای این نشست در ابهام قرار دارد. ما نمی‌دانیم که چه اتفاق می‌افتد و کی چه می‌خواهد. آیا روند به‌رسمیت‌شناسی طالبان در راه است، اگر چنین است چرا پیش‌فرض‌ها در اجندا وجود ندارد؟ آیا ادغام اداره دیفکتوی کابل در سیستم روابط بین‌الملل است؟ اگر چنین است، معیار هایش چیست؟ اگر واگذاری کرسی سازمان ملل به طالبان است، مشروعیت‌اش کجاست؟
دوم این‌که جامعه‌ی ما در این نشست کاملا منزوی است. در هم‌چو نشست‌ها باید برگزارکنندگان قربانیان، مخاطبین و مستفیدشوندگان را از حاشیه به اصل آورد. با آن‌ها سخن بگوید و مالکیت را به‌ایشان بسپارد. در این نشست مردم افغانستان حضور ندارند. آیا گفت‌وشنود با چند چهره‌ی تکراری انگلیسی‌دان که با تمام مجالس جهانی در اروپا و امریکا قرارداد بسته‌اند، اراده‌ی مردم افغانستان است؟ من شک دارم. اراده مردم از خیابان‌های گردیز، بدخشان، ننگرهار، دایکندی و…نشأت می‌گیرد، نه لندن، واشنگتن، تورنتو، پاریس، دوبی، انقره و….
سوم این‌که گویا بحث روی نماینده ویژه صورت می‌گیرد. حالا پرسشی مطرح می‌شود که معیار های گزینش برای نماینده ویژه چیست؟ او چقدر افغانستان‌شناس، منطقه‌شناس، فرهنگ‌شناس و متخصص است؟ چقدر به ارزش‌های نظام‌سازی، دولت‌سازی و شهروندسازی در کشور ما متعهد است؟ چقدر مذاکره‌کننده بانفوذ و متخصص است؟ چقدر به افغانستان و مردم ستم‌کشیده‌اش ارجحیت کاری و استراتژیک قایل است و به آن‌ها اهمیت می‌دهد؟ واقعیت این‌ست که کسی برگزیده خواهد شد که حمایت ایالات متحده و حامیان غربی‌اش را با خود داشته باشد.
حالا با این سه ویژگی، هر تصمیمی که این نشست بگیرد، به درد کی خواهد خورد و یا کدام زخم خونین ما را درمان خواهد کرد؟ این پرسش از همین حالا پاسخ تلخی دارد، هرآن‌چه حاکمان جهان گویند بر ما تحمیل خواهد شد!
جامعه بین‌الملل از درس‌های مذاکرات سوریه، یمن، فلسطین، عراق و لیبیا گویی هیچ درسی نگرفته است. یا این‌که درس‌های خوبی گرفته است و آنان‌را بر ما نیز تکرار، تکرار، تکرار و بلاخره تحمیل می‌کنند. همین‌طور نیست؟ بیایید صادق باشیم.
