سیدمهدی حسینی
بیان‌نیوز – جنگ و بی‌ثباتی سوریه و در کل بحران خاورمیانه می‌تواند حامل پیام‌های متعددی برای افغانستان داشته باشد، از جمله این‌که باید برای داشتن زندگی توام با صلح و امنیت کامل، باید به مردم مراجعه شود. باید نیازهای اساسی مردم را سنجید و به آن رسیدگی کرد، از جمله بهبود اوضاع اقتصادی.
وقتی شکم مردم سیر باشد و در همه‌ی امور سهیم باشد، هیچ فردی اسیر هیچ جریان و هیچ گروهی نمی‌شود، وقتی نظام بر دل‌های مردم جا داشته باشد، هیچ توطئه‌ای نتیجه نمی‌دهد.
دلیل اصلی‌که مردم منطقه و به خصوص کشورهای اسلامی دچار فروپاشی سیاسی زودهنگام می‌شوند، این است که حاکمان همه‌چیز را برای خود و تبارشان می‌خواهند و این باعث می‌شود که هر سازمانی از میان مردمان گرسنه سربازگیری کند و اهداف‌شان را آن‌طوری که می‌خواهند پیاده کنند.
افغانستان هنوز از دل بحران بیرون نشد است، نظام جمهوری در افغانستان تا همین سه سال پیش وجود داشت و عمری از آن سپری نشده بود، سقوط کرد. دلیل فروپاشی اصلی، راندن مردم از خود بود، هر اداره‌ی آن آغشته به فساد و هر اداره‌ی جمهوریت به یک قوم خاص، جریان خاص و رهبر خاص تعلق داشت که به آن نظام می‌گفتند سهامی و این اصطلاح اشتباه نبود.
مشکل اساسی در این است که ما همواره بخشی از بحران‌های منطقه بوده‌ایم، نه این‌که عبرت گرفته باشیم. در تاریخ افغانستان نیامده است که مردم نقش سازنده‌ی در برقراری صلح و تحکیم پایه‌های اقتصادی داشته باشند، البته در این‌جا پرانتیز باز می‌کنم که دوره امان‌الله خان و داوودخان که تلاش داشتند با مدل‌برداری از نظام‌های پاسخ‌گوی جهان، افغانستان مرفه را پایه‌گذاری کنند.
برای همه واضح است که بارها گفته شده که با سیاست سرکوب هیچ مردم سر خم نمی‌کند و هیچ قانونی هم بالای مردم گرسنه اجرایی نمی‌شود، این سیاست نه در افغانستان نتیجه داده و نه در کشورهای منطقه.
چین و روسیه که دو غول منطقه محسوب می‌شوند، حکومت‌های این دو کشور با سیاست سرکوب ادامه دارد و بقاء آن‌ها نیز تضمینی است، اما با هیچ اعتراضی پایه‌های آن‌ها متزلزل نمی‌شوند، چرا؟ چون مردم گرسنه ندارند که اسیر هر جریان و هر فرقه‌ای شوند.
بنابراین، افغانستان امروز ایجاب می‌کند که بیشتر به مردم مراجعه شود، گذشته‌ی نه چندان دور این کشور آسیب‌شناسی و راه حل اساسی برای آن سنجیده شود. مهم‌ترین اصلی که به روشنی معلوم می‌شود، بهبود اوضاع اقتصادی است، در شرایط کنونی مردم افغانستان از ناحیه فقر و گرسنگی به شدت رنج می‌برند و برای یک دولت کار سختی نخواهد بود که چگونه برنامه‌ای را برای حل این مشکل طراحی کند.
زمانی‌که اقتصاد خانواده‌ها و در مجموع مردم افغانستان بهبود پیدا کند و نظام در خدمت مردم باشد، هیچ افغانی حاضر به مهاجرت نخواهد بود و هیچ افغانی، اسیر سازمان‌های رقیب نخواهد شد و این زمینه را برای کشور با ثبات و مرفه رقم خواهد زد.
ماجرای سیداکبر شاه و کاتب هزاره؛ توطئه‌های تاریخی چه بود؟(1)
