زلفیه کاظمی، دانش‌آموز
دو سالی‌که گذشت، برای دختران دانش‌آموز مثل من، لحظات طاقت‌فرسا و پراز اضطراب بود که هر ثانیه را به امید فردای بهتر آموزشی سپری می‌کردیم. هرچند انتظار داشتیم که احتمالا با ایجاد تغییرات در نظام آموزشی، دروازه‌های مکاتب بر روی من و هم‌نسلانم باز شود؛ اما رفته رفته، در عمق ناامیدی قرارگرفتیم که دیگر خبری از آموزش و هیجان مکتب نخواهد بود.
حالا که شرایط سختی برای دختران افغانستان حاکم شده، می‌خواهم جان مطلب را از همین‌جا شروع کنم که در جهان امروز، کدام جامعه بدون آموزش دختران به رفاه و آسایش دست یافته‌اند؟ در حالی‌که مقام‌های نظام جدید در مدت دو سال گذشته از ترقی و پیشرفت افغانستان سخن می‌زنند.
این حرف تمام دختران دانش‌آموز است که به بلوغ آگاهی رسیده‌اند. همه‌ی مردم افغانستان و به‌خصوص زنان و دختران می‌دانند که جامعه‌ی امروز این کشور به تولید دانایی نیاز دارد.
صنف دهم مکتبم بودم با تمام مشکلات روزمره، به فراغت از مکتب و ممتاز بودن در دانشگاه فکر می‌کردم و تدابیر می‌گرفتم که کدام رشته و کدام دانشگاه راه یابم تا بتوانم به سهم خود در پیشرفت و بازسازی این کشور تلاش کنم؛ اما مدتی نگذشت که به شکل بی‌رحمانه‌ای دختران را از سیستم آموزشی حذف شدند و هرچه هدف و آرزو داشتم، به فنا رفت.
می‌خواهم بگویم که منع آموزش دختران پیامدهای زیان‌بار و جبران‌ناپذیری را بر پیکر جامعه افغانستان وارد خواهد کرد که در آینده‌های دور جبران آن دشوار خواهد بود.
از رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مطلع می‌شوم که بسیاری از دختران با مشکلاتی چون ازدواج زودهنگام و مهاجرت‌های ناخواسته مواجه شده‌اند و برای جلوگیری از این چالش، نیاز است که محیط آموزشی برای دختران فراهم شود تا بتوانند به فراگیری آموزش ادامه دهند.
هنوزهم دیر نشده و دختران انتظار بازگشایی مکاتب را دارند. دخترانی‌که حاضر هستند تحت هر شرایط و هر اصولی، می‌خواهند به محیط آموزشی برگردند.
